Başkasının Çocuğu!

Gözümü açıyorum,kapıyorum..Bir bakmışsın yaz,sonra bir daha açıyorum, kış...Arada en harika mevsim olan baharları yaşıyorum, doya doya.Bence mevsim hep bahar olmalı...Ne çok sıcak,insanı yaşamaktan bezdiren, ne de çok soğuk,içini çektiren...
İşte bu mevsimler geliyor,geçiyor...Benim yaş alıyor başını gidiyor,be farkında olmadan...

Daha dün 18'dim...Sene 95-96, hayatımın ennn ama en mutlu dönemleri...Şimdi o sene doğan bebeler oldu 18...Benim ruhum biraz yara aldı ama hala kendini o bebelerle bir sanıyor çoğu zaman!
Sonra bir bakıyorsun aynaya...Ruhumla biraz çelişkiye düşen bir görüntü yansıyor! Zayıflama derdim de sırf bu yüzden...İçimdeki 18lik kız, bu kiloda değil , dışım başka içim başka olmuş benim!
Korkuyorum da ama istediğim kilolara insem ,eski halime dönsem çok acaip işler peşine düşer miyim diye de hani...18 ken insan acaip şeyler yapar, tecrübesizdir, cahildir, çok pek çok hevesli ve macerapersttir...Yani ben pek macera derdindeydim o zamanlar...Ama şimdi tekrar dönsem eski bene, aynı maceralara düşer miyim...

Macera deyince korkar oldum aslında...Dila'nın doğumuyla, ödlek de bişi oldum bazen...Hiç korkmadığım aklıma bile gelmeyen değişik şeylerde paranoyam olduğunu farkettim...Bir de Dila doğunca, aslında fena halde kontrol manyağı olduğumu öğrendim...Macera peşini bırak, 1 saat sonra o yeni doğmuş bebemin ne yapacağını bilememek ,ona nasıl davranacağımı kestirememek, o tecrübesizlik, o bilememezlikti beni doğum sonrası bunalıma sokan...

Sonra işte yıllar yıllar geçti, o doğum sonrası bunalımının yerini her mevsim başka bir bunalımsılar aldı...Ben yine kendi kendimi tedavi etmeye uğraşarak, her sabah doğan güzel güneşe yine bakıp kendimi şarj ederek geçirdim her dönemi...
Şimdi de yeni bir dönem geçiyor...

Otuz beş sonrası insan epey bir eriyor,ermiş oluyor...Kimin neyi neden dediğini artık eskisinden daha iyi anlıyor...Kimin neyi ne amaçla yaptığının farkında oluyor...Kendinin de farkında oluyor...Bu bazen iyi, bazen de ağır oluyor!

Böyle kendimi 20lik kızlara öğüt verirken buluyorum bu ara...İnanamıyorum halime...İstiyorum ki onlar faydalansın benim tecrübelerimden, yaptığım hatalardan veya başıma gelen güzel deneyimlerden...
Ama saçma aslında biliyorum...Ben dinledim mi ki kimseyi o yaşta, onlar da beni dinlesin, heh taamam o zaman ben böyle yapmiim de senin yolundan gidiyim desin...Tabii ki o da yaşayacak, görecek, kendi tecrübeleriyle, gözyaşları ya da sevinçleriyle öğrenecek...Ki ileride tam da otuzbeşte belki ayacak...anlayacak yol ayrımlarını...Onu öyle yapmasaydı neler olacağının hesaplaşmalarını!

İşte böyle otuzbeşlik teyze modunda epey de anne olmuş halimle, 6 yaşını dolduracak bir çok bilmişle tecrübelerime tecrübe ekliyorum iyice...

Dün bana , ona kızarsam evi terkedeceğini söyledi...Başkasının çocuğu olurmuş...Begümlere gidermiş,yan apartmana yani...Berru-Begümün kızı- ona,' sana yolumuz hep açık ' demiş! Aynen bu cümleleri kurdu! Beni seviyormuş, çok iyi bir anneymişim ama kızarsam gidermiş...Bu kadar kolay:)

Çok erken değil mi güzel kızım...Evi terketmek için çok erken bir yaş değil mi 6?
Ama zaten sen değil miydin, daha sen 4-5 yaşındayken, bu evin kuralarrına en az 18'e kadar uymak zorundasın dediğimde , hayır 10  diye limitini koyan!

Korkuyorum gerçekten, sizin dönemin gençliğini korku ve merakla bekliyorum...Bu pek erken ergen hallerin devamını ilerleyen yaşları merak ediyorum!

Mutlu olman tek dileğim ...Ama sizi doyumsuzluğa iten bu yaşam şekillerimizle mutluluk ne kadar kolay ne kadar zor, gerçekten bilemiyorum!